Wat als Sihame nu toch onschuldig is?

De afgelopen jaren heb ik me verschillende keren gestoord aan het flagrant schenden van mensenrechten in onze contreien. In een niet zo heel ver verleden was ik er rotsvast van overtuigd dat dit enkel gebeurde in dictatoriale regimes en wanneer dat daar gebeurde werd er door onze media en politiek, zeer terecht, moord en brand geschreeuwd. Toen dit de afgelopen jaren in België gebeurde bleven onze media doodstil en onze ‘liberale’ en ‘sociale’ politici vonden zelfs dat we niet ver genoeg gingen. Enkel de, volgens onze media, extreme partijen op zowel links als rechts reageerden geregeld dat bepaalde maatregelen buiten alle proporties waren. Peter Mertens van de PVDA vroeg zich in juni 2021 dan ook zeer terecht af waar het liberalisme van de liberalen is gebleven? In Terzake kwam hij toen uitleggen waarom het goed was dat onze grondwet in 1831 zo liberaal was. Ik heb hem daarvoor toen persoonlijk bedankt. Het is daarnaast zelfs zo, tot spijt van wie het benijdt, dat er in de zorg geen verplichte vaccinatie is ingevoerd dankzij het sterk parlementair werk van Vlaams Belang. Deze partij kwam dus op voor het grondrecht van de fysieke integriteit. Partijen die traditioneel, ook weer zeer terecht, opkomen voor het recht op abortus vonden het allemaal geen probleem om dit geboorterecht flagrant te schenden. Ik ben nog steeds geen fan van Vlaams Belang, maar ik ben hen wel zeer dankbaar voor het geleverde werk in deze. Ze toonden zich alleszins minder extreem dan onze traditionele partijen.

Deze week heb ik me ontzettend geërgerd aan hoe pers, politiek én bevolking hebben gereageerd op de beslissing van een Brusselse rechter dat het Vlaams Parlement twee halftijdse medewerkers moet aanstellen voor onafhankelijk parlementslid Sihame El Kaouakibi. Ook deze polemiek gaat, mijn inziens, over het niet respecteren van mensenrechten. Iedereen die het nodig vond om Sihame en de twee medewerkers de grond in te boren vergeet een ontzettend belangrijk rechtsprincipe. Art. 6 lid 2 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens zegt immers zeer terecht: "Eén ieder tegen wie een vervolging is ingesteld, wordt voor onschuldig gehouden totdat zijn schuld in rechte is komen vast te staan."

Laten we eerst even terugspoelen. Toen in 2019 door de Open VLD‑top werd aangekondigd dat Sihame El Kaouakibi ging opkomen voor de Vlaamse verkiezingen op de lijst van Open VLD in de provincie Antwerpen was ik ook actief binnen deze (niet al te liberale) partij. Ik nam ook deel aan de verkiezingen voor deze partij, zij het voor de Kamer en in Vlaams‑Brabant. Toen Sihame als wit konijn werd binnengehaald was ik eerlijk gezegd nogal verbolgen. Enerzijds omdat ik het niet oké vond dat de mensen die zich al jaren enorm hadden ingezet voor de partij eigenlijk gewoon werden uitgelachen in hun gezicht. Lokale politici die, net zoals ik, op de lijst geraakten moesten ook zwaar in de buidel tasten om hun campagne helemaal zelf te betalen. De campagne van 2019 heeft mij persoonlijk ongeveer 5000 euro gekost, terwijl ik op voorhand wist dat ik, helemaal onderaan de lijst, nooit verkozen kon raken. Ik zag dit toen als een investering in naamsbekendheid én als leergeld voor de toekomst. Sihame kreeg, als ik goed ben ingelicht, 50.000 euro om campagne te voeren terwijl ze eigenlijk al quasi zeker was om verkozen te raken aangezien ze op de tweede plaats prijkte. Daarnaast was ik nog meer verbolgen om haar links‑progressief karakter en gedachtengoed. Op dat moment was ik immers eerder rechts‑conservatief en zat ik in het zogenaamde donkerblauwe kamp van Open VLD. Vandaag ben ik gelukkig niet meer actief binnen Open VLD, ik ben wel nog liberaal maar het blauwe fabriekje is dat al lang niet meer. Ik moet wel toegeven dat mijn wereldbeeld de afgelopen jaren helemaal veranderd is. Ik heb immers zelf kunnen vaststellen wat discriminatie met een mens kan doen en begrijp nu ook veel beter waarom Sihame opkwam voor mensen die niet altijd volledig aanvaard werden en worden in onze maatschappij. Ik ben wel nog altijd tegen praktijktesten, hier was Sihame een groot voorvechter van. Ik vind persoonlijk niet dat een overheid haar burgers moet controleren en ik vind ook dat iedereen zelf moet kunnen beslissen aan wie hij of zij verhuurt of werk geeft. In mijn ogen is dat immers ook een grondrecht waar niet aan mag getornd worden. Als bijvoorbeeld een Chinese ondernemer zich in België vestigt en enkel Chinezen wil tewerkstellen in zijn bedrijf dan is dat toch zijn goed recht? Als hij belastingen moet betalen mag hij, wat mij betreft, ook zelf bepalen wie hij aanneemt.

Wel vind ik dat er meer aandacht moet en mag zijn om kwetsbare groepen beter te beschermen en betere kansen te geven. Het punt dat ik vooral wil duidelijk maken is dat ik dus helemaal niet op dezelfde lijn zat als Sihame en dit ook als één van de weinige Open VLD‑leden hardop heb durven zeggen én schrijven op sociale media. Ik maakte mezelf toen niet bepaald populair bij de overgrote meerderheid van de Open VLD‑leden. Toen in 2021 in de media kwam dat Sihame mogelijks subsidiefraude had gepleegd was ik eigenlijk, moet ik nu met enige schaamte bekennen, best tevreden. Het voelde voor mij aan alsof ik gelijk had gekregen over deze toen uiterst populaire dame. Ook ik heb me toen bezondigd aan de trial by media en ging er eigenlijk vrij makkelijk in mee. Het was ook eigenlijk bijna onmogelijk om er niet in mee te gaan, dagenlang stond er in alle kranten dat El Kaouakibi miljoenen euro’s zou hebben aangewend voor persoonlijke doeleinden. Eigenlijk wou ik dit ook gewoon geloven en daarom had ik er, vermoedelijk, ook zoveel plezier in. Enkele weken later echter onderging ik, zij het in veel minder hevige mate, hetzelfde lot en werd ook ik beladen met alle zonden van Israël omdat ik me zeer openlijk uitsprak tegen het gevoerde beleid van onze overheden inzake de coronacrisis. Ik heb toen ook geleerd wat het met een mens kan doen als je plots door iedereen op een nogal agressieve manier wordt uitgekotst, vernederd en beschimpt. Gaandeweg kreeg ik daarom steeds meer respect voor Sihame en ik vond het dan ook niet meer dan logisch dat zij een ziektebriefje binnenbracht bij het Vlaams Parlement. Geen enkele mentaal gezonde mens kan het immers aan om zoveel negativiteit over zich te krijgen. Voor iemand die niet veroordeeld is door een rechter is dit dan ook een pure schande, besefte ik niet heel veel later.

Ook al kreeg ik reeds in 2021 meer sympathie voor Sihame, heb ik me over deze situatie nooit publiek uitgelaten. Er waren immers al genoeg mensen die het nodig vonden om me elke dag zwart te maken en in de bres springen voor deze dame had mijn situatie niet beter gemaakt, integendeel. Na wat ik deze week in de pers en op sociale media zag verschijnen wil ik nu echter wel reageren. Uiteraard weet ik dat ik vooral negatieve reacties op deze tekst zal krijgen, maar ondertussen ben ik al wel gewoon om bagger over me te krijgen en vind ik het daarnaast ook ontzettend belangrijk om te durven uitkomen voor wat je echt denkt. Te weinig mensen durven uitkomen voor hetgeen ze denken en voelen uit schrik om belachelijk gemaakt te worden of om dom of achterlijk genoemd te worden. Tevens heb ik steeds meer sympathie gekregen voor mensen die door de media genadeloos publiekelijk vernederd worden. Een journalist die zijn of haar werk serieus neemt kan hier toch nooit aan meewerken zou je denken? Helaas is dit blijkbaar eerder de norm dan de uitzondering geworden. Hetzelfde gebeurde deze week trouwens ook met de twee medewerkers die Sihame zou willen aanwerven als parlementair medewerkers, met name Jiri De Laet en Aimé Schrauwen. Het was blijkbaar voor onze journalisten bon ton om hen af te schilderen als misdadige criminelen. Ik zag hier ook een groot aantal leden van Open VLD actief aan deelnemen, terwijl ze enkele jaren geleden met deze mannen nog gezellig een pint dronken op een congres van de partij. Over veroordeelde liberale boegbeelden zoals bijvoorbeeld voormalig minister Karel Pinxten hoor je deze nogal laffe roeptoeters niet natuurlijk.

De uitspraak van de Brusselse rechter eerder deze week was dan ook de enige juiste beslissing en toont voor mij aan dat we toch nog een beetje vertrouwen mogen hebben in Justitie. De onafhankelijkheid van de rechterlijke macht is cruciaal voor de bescherming van de democratie en de rechtsstaat. Het in vraag stellen ervan is een vroeg teken van autoritarisme. “De rechtbank is van oordeel dat elke volksvertegenwoordiger een subjectief recht heeft op de toekenning van een administratief medewerker om hem in de uitoefening van zijn ambt bij te staan”, zei persrechter Els De Breucker dan ook zeer terecht. “Verder meent de rechtbank dat het verzoek om voorlopig een parlementair medewerker aan te stellen geen rechtsmisbruik uitmaakt. Een nog lopend gerechtelijk onderzoek inzake mogelijke subsidiefraude met gemeenschapsgelden is, gelet op het vermoeden van onschuld, geen element waaruit rechtsmisbruik kan worden afgeleid, zo brengt de rechtbank in herinnering.” Ook haar afwezigheid als parlementslid gedurende twee jaar en het feit dat zij in die periode haar volledige parlementaire vergoeding ontving, heeft volgens de rechtbank niet tot gevolg dat haar huidige verzoek kwaadwillig is. “Dit zijn, zo stelt de rechtbank, elementen die losstaan van haar huidige verzoek, dat louter kadert in een beoogde, progressieve, hervatting van haar activiteiten als volksvertegenwoordiger.” De reacties van andere politici op sociale media vond ik dan ook ontzettend populistisch en laag. De meeste mensen beseffen dit, denk ik, niet maar ze hebben allemaal een eigen medewerker die met ons belastinggeld betaald wordt. Grosso modo krijgt iedere verkozen volksvertegenwoordiger één persoonlijke medewerker, in het Waals Parlement zelfs twee. De fracties, de groep die verkozenen van een partij vormen in het parlement, krijgen ook een aantal medewerkers. Veel politici reageerden dat het een schande was omdat Sihame twee jaar ziek was maar er zijn genoeg parlementsleden, soms zelfs partijvoorzitters, die de afgelopen twee jaar ook amper of niet aanwezig waren in het parlement en toch hun riante wedde opstrijken én ook verschillende medewerkers hebben. Je kan je afvragen of deze medewerkers zich dan effectief bezighouden met parlementair werk.

Uiteraard weet ook ik niet of Sihame zich schuldig heeft gemaakt aan hetgeen nu al ongeveer twee jaar geregeld circuleert in de media. Dit zullen we pas definitief weten wanneer het strafrechtelijk onderzoek is afgerond en na het oordeel van een rechter. Wel valt het mij op dat Sihame zich wel correct aan het geheim van het onderzoek heeft gehouden en dat kan niet gezegd worden van verschillende andere partijen die betrokken zijn bij dit onderzoek. Ik vraag mij ook af wat er gaat gebeuren als zou blijken dat Sihame helemaal niet schuldig is? Blijkbaar houdt niemand daar rekening mee? Zouden er dan excuses volgen? Na wat ik persoonlijk heb meegemaakt de afgelopen jaren denk ik niet dat ze daar dan op moet rekenen. Ik kijk eigenlijk ook uit naar het werk dat Sihame de volgende maanden nog zal leveren in het parlement en ik vind het ontzettend moedig dat ze dit aandurft. Ik begin zelfs stilaan te hopen dat ze effectief onschuldig is en dan de moed vindt om toch nog, ook na de volgende verkiezingen, politiek actief te blijven. Dat zou dan wel eens voor wat vuurwerk kunnen zorgen én zou een ramp zijn voor de traditionele partijen die het nodig vonden om haar constant de grond in te boren. We mogen het dan zeker niet altijd eens zijn over verschillende maatschappelijke thema’s, maar moedig is ze alleszins wel en ik geloof steeds meer oprecht dat ze echt wel wil opkomen voor de mensen die haar in 2019 een stem hebben gegeven, alsook uiteraard voor de jongeren waarvoor ze zich jaren met enorm veel passie heeft ingezet. Ze is in mijn ogen dan ook veel meer een volksvertegenwoordiger dan de overgrote meerderheid van het huidige Vlaams Parlement. Ze durfde immers, nog voor deze polemiek, opkomen voor hetgeen zij echt gelooft, ook al zag de partijtop dit anders. Ik deelde haar mening over die topics toen niet, maar ze staat tenminste voor haar idealen die ze niet wil verloochenen en dat verdient veel respect.

Steven Arrazola de Oñate