Europese Raadsvoorzitter Charles Michel heeft de Oekraïense president Volodymyr Zelenski uitgenodigd om morgen deel te nemen aan de top van de Europese Raad. Tijdens deze bijeenkomst zal Zelenski zijn ‘overwinningsplan’ presenteren aan de leiders van de Europese Unie, waarin hij voorstelt dat er in 2025 een einde aan de oorlog moet komen. Ik vind het echter ronduit fout om dit een 'overwinningsplan' te noemen, omdat dit impliceert dat er winnaars en verliezers zijn, terwijl er in werkelijkheid alleen maar verliezers zijn. Wat we nodig hebben is een vredesplan, en naar mijn mening zal dit plan sneller werkelijkheid worden dan Zelenski verwacht, mede door de ontwikkelingen die over drie weken in de Verenigde Staten zullen plaatsvinden.
De bijna zekerheid dat Donald Trump opnieuw president van de Verenigde Staten wordt, werpt volgens mij een nieuw licht op het conflict tussen Rusland en Oekraïne. Hoewel ik zeker geen fan ben van de Russische president Poetin—ik ben blij dat ik niet in zijn land woon en zie hem als een dictator—vind ik het belangrijk om nuance aan te brengen in de manier waarop we deze oorlog bespreken. Zoals met elk conflict is het van cruciaal belang om te erkennen dat een einde aan de vijandelijkheden uiteindelijk aan de onderhandelingstafel wordt bereikt. Achteraf gezien hadden de onderhandelingen al bijna duizend dagen geleden moeten beginnen, wat talloze levens had kunnen sparen. De mensen die dit hier al jaren ter sprake brengen, worden echter voortdurend weggezet als Poetin-sympathisanten.
Een glimp in de toekomst
In de komende weken staan er presidentsverkiezingen gepland in de Verenigde Staten, en de signalen wijzen op een duidelijke overwinning voor Trump. De mainstream media mogen dit dan misschien nog niet erkennen, maar als je kijkt naar sites waar mensen kunnen wedden op de uitslag, heeft Trump een behoorlijk grote voorsprong. Deze voorspellingen, gebaseerd op de inschattingen van gespecialiseerde bedrijven, zijn volgens mij een stuk betrouwbaarder dan de berichtgevingen uit de mainstreammedia. Terwijl veel journalisten zich druk maken over een potentiële terugkeer van Trump, kan zijn herverkiezing voor de wereld en de vrede juist positief uitpakken.
Tijdens zijn eerste ambtstermijn heeft Trump bewezen dat hij bereid is om diplomatieke oplossingen te zoeken in plaats van confrontaties te verlengen. Hoewel ik niet altijd akkoord ben gegaan met zijn gedrag en zijn beleid, is het moeilijk te ontkennen dat hij erin slaagde om enkele internationale conflicten te de-escaleren. Als ik in de Verenigde Staten zou wonen, zou ik waarschijnlijk geen moment twijfelen om op hem te stemmen. De Republikeinse partij is immers de enige partij met nog wat gezond verstand.
De realiteit van de oorlog in Oekraïne
Ondertussen verloopt de oorlog in Oekraïne verre van rooskleurig. Hoewel westerse media en politici blijven herhalen dat Oekraïne de strijd tegen Rusland kan winnen, lijkt dit een onrealistisch en zelfs uitermate dom standpunt. Rusland blijft, ondanks zware verliezen, terrein winnen. Dit terwijl de Verenigde Staten en Europa honderden miljarden hebben geïnvesteerd in steun aan Oekraïne.
De steun aan Oekraïne neemt echter af, deels omdat de Verenigde Staten hun middelen elders nodig hebben, zoals in het conflict in Israël. De Amerikaanse oorlogsindustrie heeft ondertussen echter haar winst geboekt, terwijl Europa in de nabije toekomst zal mogen opdraaien voor de wederopbouw van Oekraïne. De poging om Rusland economisch en militair te verzwakken heeft niet het gewenste effect gehad. In tegendeel, Rusland lijkt nu economisch sterker te staan en heeft zijn defensieapparaat aanzienlijk versterkt.
De rol van Trump in potentiële Vredesonderhandelingen
Trump heeft al lange tijd beweerd dat hij het conflict snel zou kunnen beëindigen als hij weer president wordt. Dit kan mogelijk verklaren waarom de Democraten nu ook sinds enkele weken de Oekraïense president Zelenski lijken aan te sporen tot onderhandelingen. Zelenski zou dan echter akkoord moeten gaan met een vredesvoorstel dat minder gunstig is dan wat eerder op tafel lag. Er was namelijk al een akkoord in de maak tussen Rusland en Oekraïne in de beginfase van het conflict, maar de NAVO wilde destijds niet instemmen. De Britse premier Boris Johnson werd toen naar Kiev gestuurd om dat akkoord te torpederen, met de belofte dat het Westen Oekraïne zou blijven steunen tot een overwinning.
Achteraf gezien was het idee van een Oekraïense overwinning echter niet realistisch. De politici die hier geloof aan hechtten, begrepen de militaire werkelijkheid niet. Men hield tevens vast aan de retoriek dat Poetin van plan was om heel Europa binnen te vallen, wat nooit realistisch was. Het is en was zelfs een gigantische leugen. Het resultaat is een verwoest Oekraïne, waar honderdduizenden levens verloren zijn gegaan. Het land moet nu helaas akkoord gaan met een slechtere deal dan wat eerder mogelijk was.
Een keerpunt in de oorlog
Het lijkt erop dat Trump tijdens zijn recente ontmoeting met Zelenski een uitweg heeft geboden. De boodschap was waarschijnlijk duidelijk: de Amerikaanse steun zal stoppen en Oekraïne moet aan de onderhandelingstafel plaatsnemen. Voor Zelenski betekent dit mogelijk dat hij aan de macht kan blijven, maar zijn populariteit neemt snel af. De onvrede onder de Oekraïense bevolking groeit, iets wat veel westerse journalisten nog niet lijken te zien.
Vanaf het begin van het conflict was het duidelijk dat de Verenigde Staten alleen maar voordelen zagen in het verzwakken van Rusland, terwijl ze tegelijkertijd hun eigen defensie-industrie een impuls gaven. Het doel was om Rusland militair en economisch te ondermijnen. Maar Poetin bleek goed voorbereid, vooral economisch. Het westerse plan liep al snel vast, en nu blijkt dat Rusland de grootste speler is in een conflict dat voor iedereen verlies heeft betekend—behalve voor de Amerikaanse industrie.
De gevolgen voor Europa en de Wereldorde
Een belangrijk aspect van deze oorlog is de bredere machtsstrijd tussen de BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China, en Zuid-Afrika) en de VS/NAVO/EU. Het conflict in Oekraïne is dan ook slechts een onderdeel van een grotere geopolitieke strijd. Terwijl de Verenigde Staten misschien op korte termijn strategisch voordeel hebben behaald, is Europa economisch verzwakt. Dit blijkt bijvoorbeeld uit de problemen in Duitsland, dat zijn industriële hartslag dreigt te verliezen. Door te breken met de goedkopere Russische energiebronnen, werden Europese landen gedwongen om duurdere alternatieven af te nemen, vaak uit de Verenigde Staten.
Het is ironisch dat Europa zichzelf schade heeft toegebracht door vast te houden aan strenge sancties en andere beleidsmaatregelen die uiteindelijk hun eigen economieën hebben verzwakt. Ondertussen groeit de invloed van de BRICS-landen en dreigt de machtsbalans wereldwijd te verschuiven.
Hoop op een positief einde
Ondanks de complexiteit van de situatie is er hoop op een einde aan het conflict. De waarschijnlijke herverkiezing van Trump zou de dynamiek kunnen veranderen en zou kunnen leiden tot nieuwe vredesonderhandelingen. Dit zou vooral een opluchting zijn voor de bevolking van Oekraïne, die zwaar heeft geleden onder de verwoestingen van de oorlog. Ook voor de Europese economie zou het een zegen zijn, want de stabilisatie van het conflict kan nieuwe handelsmogelijkheden openen met Rusland.
Net zoals de Europese landen na de Tweede Wereldoorlog hun relaties herstelden, is het mogelijk dat ook de banden met Rusland weer kunnen verbeteren, zij het langzaam. Europa moet echter ook leren van de fouten van de afgelopen jaren en een meer pragmatische koers varen, waarbij het oog heeft voor zijn eigen economische belangen. De wederopbouw van Oekraïne en de verbetering van de betrekkingen met Rusland zouden kunnen bijdragen aan een stabielere en meer welvarende toekomst voor zowel Oost- als West-Europa.
Hopelijk betekent dit dat er nu eindelijk licht aan het einde van de tunnel is. De focus moet liggen op het heropbouwen van de getroffen regio's, het herstel van diplomatieke relaties, en het versterken van de Europese economie. Als we hierin slagen, kan deze moeilijke periode misschien alsnog een positief keerpunt worden, niet alleen voor Oekraïne, maar voor de hele wereld. De kans om van deze fouten te leren en opnieuw samen te werken voor een betere toekomst ligt nu binnen handbereik.
Steven Arrazola de Oñate
Comments