Het Conner Rousseau Dossier: Is Het Echt Voorbij?

"Net zoals in veel zaken met betrekking tot zedenkwesties, blijft het vaak een kwestie van woord tegen woord, met beperkt bewijsmateriaal voorhanden."

In de kranten van gisteren stond te lezen dat de klacht die aan het einde van juni werd ingediend tegen Conner Rousseau, de voorzitter van Vooruit, wegens vermeende "ernstige zedenfeiten," is verworpen. Volgens het parket van Oost-Vlaanderen heeft het onderzoek geen bewijs opgeleverd dat er strafbare feiten zijn gepleegd door Rousseau. Op sociale media heerste er een gevoel van opluchting onder de aanhangers van het socialistische boegbeeld. Niettemin verscheen de reactie van de advocate van het vermeende slachtoffer in bijna geen enkele krant, behalve in Het Nieuwsblad.

Op dinsdag heeft advocate Manon Cop, die de belangen van de klager behartigt, gereageerd met de volgende opmerking: "Net zoals in veel zaken met betrekking tot zedenkwesties, blijft het vaak een kwestie van woord tegen woord, met beperkt bewijsmateriaal voorhanden." Ze vervolgde met de opmerking dat haar cliënt vasthoudt aan zijn verhaal en opgelucht is dat hij de moed heeft gevonden om het openbaar te maken. Ze voegde eraan toe dat ze nu wachten op toegang tot het dossier en pas dan zullen beslissen over verdere juridische stappen. Cop toonde echter enige bezorgdheid over de snelheid waarmee het dossier werd afgerond en zei: "Het is opmerkelijk dat het onderzoek zo snel is afgesloten, zeker in vergelijking met andere zedendossiers waarin we vaak maanden tot jaren moeten wachten op updates, vooral gezien het feit dat we enkele belangrijke onderzoekshandelingen hebben aangevraagd."

De reactie van de advocate van Conner lazen we echter wel in alle kranten. “Uiteraard is dit goed nieuws voor de heer Rousseau”, aldus Mussche. “Mijn tevredenheid hierover wordt evenwel overschaduwd door het feit dat er in alle drie de dossiers duidelijk werd vastgesteld en in processen-verbaal werd vastgelegd dat de gerechtelijke stappen door de klagers pas werden gezet op herhaaldelijk aandringen van en mede werden georganiseerd door personen extern aan het dossier, met name door twee journalisten. Dit maakte ik tijdens mijn lange carrière aan de balie nooit eerder mee. Dus tevreden met het resultaat voor de heer Rousseau, maar ongerust over een dergelijke evolutie, die haaks staat op de basisbeginselen van onze rechtsstaat. Ik kan alleen maar hopen dat het een alleenstaand feit blijft.”

Deze woorden werpen intrigerende vragen op die de moeite waard zijn om nader te onderzoeken. Zou het mogelijk zijn dat deze journalisten lukraak mensen benaderden om klachten in te dienen, zelfs als er geen grondslag voor is? Wat zouden hun motieven kunnen zijn? En wat gebeurt er als hun intenties minder nobel zijn en later blijkt dat de beschuldigingen volledig verzonnen zijn? Zouden deze journalisten dan nog geloofwaardigheid behouden in hun vakgebied? Zou er een journalist zijn die bereid is zijn loopbaan op het spel te zetten op die manier? Het is ook belangrijk om te overwegen dat in het huidige mediaklimaat in ons land het bijna onmogelijk is om iets te publiceren over een vooraanstaand politicus zonder overtuigend bewijs. Maar hoe kunnen journalisten deze feiten bewijzen als ze niet kunnen vertrouwen op een gerechtelijke veroordeling? Het verzamelen van getuigenissen van slachtoffers en het vastleggen van hun verhalen is één ding, maar het presenteren van deze informatie aan het publiek is een complexe taak zonder een definitieve veroordeling.

Stel je voor dat je als toegewijde journalist het afgelopen jaar hebt geïnvesteerd in een diepgaand onderzoek naar een reeks vermeende misdaden. Je hebt de moedige verhalen van ongeveer 10 slachtoffers gedocumenteerd, elk verhaal doordrenkt van pijn en emotionele belasting. Terwijl je deze verhalen noteerde, begon je een angstaanjagend patroon te herkennen, een beangstigend consistent gedrag dat zich herhaalde bij alle beschuldigingen. In deze situatie zou je, als journalist, ongetwijfeld een diepgewortelde wens hebben om ervoor te zorgen dat dergelijke tragedie zich nooit meer herhaalt. Je zou niet alleen getuige zijn geweest van het menselijke leed dat deze slachtoffers hebben doorstaan, maar je zou ook het besef hebben dat jouw werk de kracht heeft om verandering te brengen en gerechtigheid te bevorderen. Moest jij deze journalist zijn, zou je dan ook niet op de slachtoffers inpraten en hen trachten te overtuigen om naar de politie te stappen?

Laten we ons even verplaatsen in de schoenen van een slachtoffer in deze situatie. Je hebt moedig de stap gezet om je verhaal met een journalist te delen en gerechtigheid te zoeken voor het onrecht dat je is aangedaan. Maar dan hoor je plotseling op televisie een verklaring van een ander bekend politiek figuur, Freya Van den Bossche, die beweert dat alle zaken die lijken samen te hangen met jouw situatie, zullen worden geseponeerd. Dit nieuws raakt je diep en laat je met een overweldigend gevoel van machteloosheid achter. Deze gebeurtenis confronteert je met een angstaanjagende keuze. Durf je nog steeds de stap te zetten om naar de politie te stappen en te vechten voor gerechtigheid, ondanks de verklaringen van invloedrijke publieke figuren? Het is een hartverscheurende en complexe beslissing die niet lichtvaardig kan worden genomen. Ik wil jullie allen vragen om echt even stil te staan bij de emotionele en psychologische druk die slachtoffers in dergelijke gevallen ervaren. Deze situatie illustreert de enorme impact van publieke uitspraken en politieke verklaringen op individuen die proberen hun stem te laten horen en gerechtigheid na te streven.

De advocate van Conner benadrukte dat deze journalisten bij alle drie de dossiers betrokken waren. In het specifieke dossier in Antwerpen had de moeder van een slachtoffer, een vrij bekend onderneemster, een brief geschreven naar het parket, waarin zij de zaak aan de kaak stelde. Enkele weken later werd deze zaak geseponeerd zonder dat de moeder zelf werd gehoord. Het argument voor seponering was dat de handelingen in kwestie niet als strafbaar werden beschouwd. Het parket heeft echter niet expliciet verklaard dat deze gebeurtenissen niet hebben plaatsgevonden. Deze situatie werpt de vraag op of het gerechtvaardigd is dat de media reageert alsof de politicus in kwestie vrijuit gaat. Het feit dat bepaalde zaken worden geseponeerd, betekent niet noodzakelijk dat er geen sprake is van ongepast gedrag of dat er niets is gebeurd. Het illustreert eerder de complexiteit en subjectiviteit van juridische beslissingen, met name in zaken waarin bewijslast en interpretatie een cruciale rol spelen.

Het derde dossier in West-Vlaanderen werd gesloten op basis van de bewering van het vermeende slachtoffer zelf, die tegenover de politie verklaarde dat hij de beschuldigingen had verzonnen nadat hij met journalisten had gesproken. In tegenstelling tot de twee eerder genoemde dossiers, ben ik niet op de hoogte van de identiteit van deze persoon. Het kan dus inderdaad zijn dat deze man alles uit zijn duim gezogen heeft. Echter, laten we even terugdenken aan de journalisten die de moedige getuigenissen van ongeveer tien slachtoffers hebben gedocumenteerd en daarbij een verontrustend patroon hebben ontdekt. In dit licht rijst de vraag of er mogelijk contacten zijn geweest tussen de advocaten van het vermeende slachtoffer en de vermeende dader. Deze vraag blijft open, omdat ik in dit specifieke dossier niet over de feitelijke informatie beschik. Het is belangrijk op te merken dat in andere, nog niet ingediende klachten, er al contacten zijn geweest tussen advocaten. Helaas bieden deze contacten voor de hardwerkende journalisten nog steeds geen tastbaar bewijs om hun bevindingen te ondersteunen en hierover te berichten.

Is het dossier rond Conner echt tot een einde gekomen? Deze vraag blijft open en helaas beschik ik niet over het definitieve antwoord. Wat wel duidelijk is, is dat er veel meer mensen, inclusief verschillende journalisten en parlementsleden, meer informatie hebben over deze zaak. Maar in de afwezigheid van een juridische veroordeling, blijft het voor velen riskant om openlijk standpunten in te nemen of uitspraken te doen. Voor degenen onder ons die slachtoffers kennen, niet alleen in verband met deze politicus, maar in het algemeen, is het van vitaal belang om hen te ondersteunen en naar hun verhalen te luisteren. Bovendien is het aanmoedigen van slachtoffers om naar de politie te stappen, hoewel dat hun trauma niet zal wegnemen, een stap in de richting van mogelijke gerechtigheid en het voorkomen van toekomstige slachtoffers. Het is een trieste realiteit dat er in ons land dagelijks slachtoffers vallen, en toch zijn er maar weinig die de moed hebben om juridische stappen te ondernemen. De oplossing voor deze complexe kwestie is niet eenvoudig te vinden, maar een ding staat vast: we moeten blijven praten, schrijven en ons blijven inzetten om gerechtigheid en waarheid na te streven. Zelfs als de onthullingen traag komen, komt de waarheid uiteindelijk altijd boven water. Het is onze plicht om een omgeving te creëren waarin slachtoffers zich gesteund voelen en waar gerechtigheid de overhand heeft.

Steven Arrazola de Oñate