Fastfood in de ban, censuur in de pan: Klimaatarts kookt mee

Het is iets meer dan twee maanden geleden dat we op 9 juni 2024 naar de stembus trokken. Ik geef eerlijk toe dat ik er nadien even de stekker moest uittrekken. De batterijen waren leeg, de behoefte aan rust was groot. Toch bleef ik de media meestal vrij nauwgezet volgen, en vaak genoeg voelde ik de drang om mijn gedachten van me af te schrijven. Maar soms is het beter én gezonder om even afstand te nemen. Deze week las ik echter zaken in de kranten die me niet langer stil kunnen laten zitten. En dus ben ik terug, met mijn zondagse column. Of ik elke week weer op post zal zijn weet ik nog niet. Maar voor nu: hier gaan we weer!

Er kan eindeloos gediscussieerd worden over de uitslag van de verkiezingen. Wie waren de winnaars? Wat gaat er nu écht veranderen? Voorlopig kom ik zelf tot de conclusie dat het eigenlijk weinig uitmaakt welke van de traditionele partijen de macht grijpt. Het lijkt erop dat hun prioriteiten dezelfde blijven: de burger pesten en de controle op ons leven steeds verder opvoeren. Terwijl er tientallen miljarden bespaard moeten worden, lijken de politici drukker met het bedenken van dwaze maatregelen die onze vrijheden stukje bij beetje inperken. Deze week was geen uitzondering.

De fastfood ban: Een symbool van betutteling

Neem nu het voorstel van Vlaams minister van Volksgezondheid Hilde Crevits (CD&V) om te onderzoeken of fastfoodketens en frietkoten uit kwetsbare buurten, zoals scholen, geweerd kunnen worden. Burgemeesters zouden dan de komst van deze ‘ongezonde’ uitspanningen kunnen verbieden. Laat me duidelijk zijn: ik vind ook dat we als Vlamingen te dik zijn en vaak te ongezond leven. De opkomst van fastfoodketens is inderdaad een zorgelijke trend. Maar moet de overheid zich hiermee bemoeien? In plaats van zich bezig te houden met hun kerntaken en te zoeken naar manieren om onze kinderen een toekomst te geven, lijkt het alsof sommige ministers hun dagen vullen met betutteling. Laat de mensen toch eten wat ze willen eten! Hoe ver zijn we verwijderd van een overheid die bepaalt wat er in uw koelkast zit of op uw eettafel staat?

Overgewicht bestrijd je door sport en beweging te stimuleren, door de belasting op groenten en fruit te verlagen. Maar stop met deze totalitaire maatregelen en beperkingen van onze vrijheid. Sensibiliseer, verbied niet. Ik vraag me af waarom zoveel van onze politici steeds meer willen reguleren en controleren. De vrijheid, zelfcontrole en waardigheid van het individu lijken steeds minder waard.

Censuur: De gevaarlijke weg naar stilte

Nog een stap verder is de censuur. De meeste Vlamingen beseffen niet hoe ver dat al is doorgeslagen, maar ik wil hier niet te veel terugkijken naar de afgelopen jaren. Laten we ons beperken tot deze week. In het Verenigd Koninkrijk werden mensen opgepakt voor het verspreiden van verkeerde informatie, die zou kunnen leiden tot rellen. Verschillende Britse steden zuchten onder gewelddadige protesten en onrust, aangewakkerd door een dodelijke steekpartij in Southport. Drie meisjes kwamen om, anderen raakten zwaargewond. Geruchten deden de ronde dat de dader een recent aangekomen vluchteling was. Ongetwijfeld doet er foute informatie de ronde, maar het is duidelijk dat een deel van de Engelse bevolking het zat is om straffeloosheid te ervaren.

Zelf zal ik nooit geweld gebruiken of goedpraten, maar het lijkt me dom om alle protesten als extreemrechtse haat af te doen. De nieuwe premier, Keir Starmer, kondigde eerder deze week aan dat er "een staand leger van agenten" komt om de demonstraties te stoppen. Volgens mij zal dat alleen maar leiden tot verdere escalatie. Mensen oppakken voor het verspreiden van zogenaamd foute informatie is een gevaarlijke weg. Het brengt ons weer een stap dichter bij het einde van de vrije meningsuiting. Die lijkt er enkel nog te zijn voor linkse moraalridders die hun politieke tegenstanders, “de rechtse klootzakken”, openlijk mogen besmeuren.

De klimaatarts: Symbool van een verdwaalde regering

En dan terug naar het eigen land. Deze week werd bekend dat de Vlaamse overheid een vacature heeft geplaatst voor een 'klimaatarts'. Deze persoon moet ons voorbereiden op de medische gevolgen van klimaatverandering. De taakomschrijving luidt: "Als klimaatarts draag je bij aan het voorkomen en vroegtijdig opsporen van milieugezondheidsschade in Vlaanderen." Dit alles gebeurt in het kader van het Vlaamse Klimaatgezondsheidsplan. Ze hadden er net zo goed bij kunnen zetten: "Goed kunnen leugens vertellen en goed kunnen paniek zaaien." Dit onthult het ware gelaat van onze Vlaamse regering. Maar je kunt de N-VA niet verwijten dat ze geen banen creëert... voor vrienden.

Het regent al gans het jaar maar de klimaatarts moet mensen helpen die lijden aan hitte en uitdroging? Terwijl zodra het schooljaar eindigt, en ook tijdens de tussentijdse vakanties, tienduizenden Vlamingen en Belgen urenlang in de file staan bij Zaventem of Charleroi op weg naar tropische en exotische bestemmingen. Veel gekker moet het toch niet meer worden? De klimaatkerk heeft nu eenmaal blijkbaar echt bisschoppen nodig.

Laten we eerlijk zijn: dit is een tragische grap. Terwijl er zoveel andere meer urgente problemen zijn, kiest onze regering ervoor om zich met deze onzin bezig te houden. Het is een pijnlijke en jammerlijke verspilling van tijd, geld en energie. Het is echter wel zeer bemoedigend om te merken dat steeds meer mensen door de klimaatmisinformatie heen prikken. Een recent voorbeeld komt uit Duitsland, waar de markt voor elektrische auto’s dit jaar een stevige klap heeft gekregen: de verkoop is met maar liefst 47% gedaald. De redenen zijn duidelijk: de hoge kosten, het beperkte bereik en de constante angst om zonder stroom te komen staan maken E-auto’s voor velen onaantrekkelijk. Ondertussen zien we dat de verkoop van benzine- en dieselauto’s weer in de lift zit. Een teken dat consumenten nog steeds kiezen voor de betrouwbaarheid van traditionele brandstoffen.

De rode draad door voorgaande kwesties is duidelijk: een voortdurende erosie van onze vrijheden en een toename van betutteling. We moeten ons afvragen waar dit stopt en hoe we ons hiertegen kunnen verzetten. Een antwoord heb ik er ook nog steeds niet op. Ik vermoed dat informeren en jezelf kritisch uitlaten nog steeds het beste is om te doen. De komende maanden en jaren zal ik deze zaken steeds zo genuanceerd en feitelijk mogelijk blijven benoemen. Hopelijk met steeds meer mensen die de betutteling ook beu zijn als gevolg. Of ik nu elke week weer terugkom, durf ik niet te beloven. Maar zolang er behoefte is aan tegengeluid, zal ik mijn best doen om het te laten horen.

Steven Arrazola de Oñate