Er is nog een hoop werk aan de winkel.

Enkele weken geleden had ik op deze website aangekondigd geregeld ook iets te schrijven over de klimaatleugens waar we, volgens mij, mee worden opgezadeld. Ik heb echter beseft dat ik hiermee iets te veel hooi op mijn vork neem en kwam ondertussen in contact met Luk Adang die zich veel meer dan ik in dit thema heeft verdiept. Luk is een gepensioneerd verpleger en sinds hij met pensioen is en naar Frankrijk is verhuisd houdt hij zich bezig met onderzoek naar het klimaatgebeuren. Net als ik is Luk een echte waarheidszoeker die blijft graven tot hij iets volledig begrijpt. Hij contacteerde me naar aanleiding van één van de eerste teksten die ik schreef over dit thema en wilde me graag helpen. Aangezien ik niet graag met de eer ga lopen van het werk van iemand anders hebben we besloten vanaf nu geregeld een artikel van Luk op deze website te publiceren. Het doel is immers om zoveel mogelijk mensen te informeren en helpen inzien dat het mainstream narratief toch niet altijd even juist is.

Heb je soms ook het gevoel dat er geen dag voorbijgaat zonder alarmerende taal, apocalyptische doemscenario’s of bang makende retoriek in de media? Altijd zijn er wel ergens alarmerende droogtes, hittegolven, overstromingen, smeltende ijskappen en gletsjers, noem maar op, met daaraan telkens gekoppeld de ellende voor mens, dier en natuur, kortom de hele aardbol. Paniek verkoopt nu eenmaal goed. Nochtans, als ik het boek Feitenkennis van de Zweedse hoogleraar Hans Rosling mag geloven blijkt dat onze wereld in een veel betere staat is dan we denken en hebben we het nog nooit zo goed gehad als nu. Rond 1800 leefde ± 85% van de mensheid in extreme armoede, maar die is de afgelopen 20 jaar gedaald van 29% naar 9%. Daar waar de levensverwachting in 1800 rond de 30 jaar lag is die nu 72 jaar. Momenteel zijn er geen landen meer met een levensverwachting onder de 50 jaar. De ondervoeding is quasi overal afgenomen.

OK, maar er is ook zoiets als complotdenken, fake news, … Hoezo? Dit boek wordt door Bill Gates omschreven als “Een van de belangrijkste boeken die ik ooit heb gelezen” en de schrijver ervan, Hans Rosling, was adviseur van de WHO en UNICEF, presentator van wetenschappelijke documentaires op de BBC en behoorde volgens Time Magazine tot “the 100 most influential people”. Je merkt het. Zeg A en onmiddellijk zegt iemand B. Hoe gemakkelijker informatie beschikbaar is, hoe ‘creatiever’ men kan omgaan met de waarheid en hoe moeilijker het wordt om door de bomen het bos te zien.

In dit artikel wil ik het hebben over de klimaatverandering. Iets wat trouwens niemand ontkent: noem me één periode waarin de temperatuur niet op en neer ging en ik trakteer met veel plezier. Ook de krantenkoppen omtrent klimaatcatastrofes volgen die trend. In 1964 waarschuwde ‘The New York Times’ in een artikel voor afkoeling en ook hier was er sprake van een ‘unaniem akkoord’.

Maar om te beginnen moet ik bekennen dat ik geen wetenschapper ben, wel een bezorgde leek, die zich om die reden uitgebreid heeft gedocumenteerd en opzoekingswerk heeft gedaan. Ik baseer me op verslagen van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), dit is een intergouvernementele organisatie van de Verenigde Naties, en daarnaast op boeken en artikels van experten van over de hele wereld. En ja, soms laat ik me, in de keuze van wat ik lees, leiden door mijn buikgevoel of voel ik nattigheid, maar dan probeer ik dieper te graven tot ik weer op het spoor zit. Dit artikel gaat trouwens niet over gelijk of ongelijk hebben, maar overloopt feiten, slaat aan het rekenen of maakt hierbij bedenkingen. Aan jou om zelf jouw conclusies te trekken. Dus ik zou zeggen, als je je terecht zorgen maakt over klimaatverandering en de impact die dit zal hebben op de toekomst van je kinderen, lees dan verder.

Klimaat is geen gemakkelijke zaak maar het domein van superspecialisten. Als ik iets heb geleerd de laatste jaren is het dat er waarschijnlijk maar een handvol wetenschappers zijn die het klimaat voor het grootste deel begrijpen, voor zover dat al kan. Daarover was men het ook eens in de eerste verslagen van het IPCC. In het rapport van 2001 stond letterlijk: “Het klimaatsysteem is een gekoppeld, non-lineair, chaotisch systeem. Daardoor is een lange termijn voorspelling van de toekomstige staat van het klimaat onmogelijk.” Eigenaardig genoeg is dit statement sinds het rapport van 2007 geschrapt. Voortschrijdend inzicht of platte censuur? Nochtans zijn er tal van mensen die niet beschikken over de nodige kwalificaties, maar toch vinden dat ze iedereen als expert de les moeten spellen. Dat kunnen beroemde Vlamingen zijn, of journalisten zonder specifieke opleiding, of weermannen, voor wie het trouwens al moeilijk is om het weer van volgende week correct te voorspellen. Als Aristoteles vond dat “twijfel het begin is van wijsheid”, dan hebben zij daar in elk geval geen last van. Maar goed, een ander citaat van hem is “Het geluk behoort aan hen, die aan zichzelf genoeg hebben”. Clevere kerel, die Ari. En zo sluipt er natuurlijk een hoop onzin in het discours. Laat ik beginnen met het rechtzetten van een paar misvattingen.

Consensus?

Omdat ik al een tijdje bezig ben met dit verhaal weet ik ondertussen, dat je niet zomaar ongestraft wegkomt met voor je mening uitkomen, op straffe van als hopeloos randgeval gemarginaliseerd te worden. Zelfs bij je beste vrienden of familie blijft het op eieren lopen en word je bekeken alsof je van een andere planeet komt. Vraag zeker niet of ze er al een wetenschappelijk artikel of boek over hebben gelezen, want dan krijg je “er is toch algemene consensus!”. Soms komt men dan af met de 97% claim, een percentage afkomstig uit een eerder gebrekkig document, gepubliceerd door John Cook in 2016. “97% van de wetenschappers is het erover eens: klimaatverandering is reëel, door de mens veroorzaakt en gevaarlijk.” Ondertussen is duidelijk aangetoond dat Cook dit cijfer had gelanceerd na immens gemanipuleer van de cijfers, foute berekening enz. Je moet maar even googelen om vast te stellen dat niet 97% van de wetenschappers achter deze stelling stond, maar slechts 0,3%. Een behoorlijk verschil, niet? Missen is misschien wel menselijk maar dit (opzettelijk?) geklungel had echter wel verstrekkende gevolgen toen president Obama zijn beleid daarop afstemde.

Dé grote doorbraak en het paradepaardje voor het klimaatalarmisme kwam er in 1998 met een artikel in Nature. Michael Mann, een nieuwkomer in de wetenschappelijke wereld, had een reconstructie gemaakt van de temperatuur in het noordelijk halfrond. Het resultaat was een grafiek die, vanwege haar vorm, spoedig bekend zou worden als ‘de hockeystick’ en laat zien dat er tussen 1400 en 1900 nauwelijks sprake was van grote klimaatschommelingen. Dat ook hier sprake was van verregaande wetenschappelijke corruptie werd onomstotelijk bewezen in het lijvige boekwerk van A.W. Montford. Desondanks bleef dit statement hangen in het collectieve geheugen van de beleidsmakers en de sjoemelgrafiek is zelfs nog terug te vinden in het zesde klimaatrapport van het IPCC (2021).

OK, dit zijn wetenschappelijke discussies en wetenschap is nu eenmaal altijd discutabel (tenminste, als men het debat openhoudt - waarom denk ik hierbij aan covid?). “Maar je kan toch niet ontkennen dat de aarde snel aan het opwarmen is?” Laten we zeggen: dat hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt. Als je afgaat op de voorspellingen door de computermodellen (van het IPCC), dan klopt dat. Maar dan moet je wel in je achterhoofd houden dat je met modellen alles kan bewijzen wat je maar wil. Alles hangt af van wat je er insteekt. De Nobelprijswinnaar Richard Feynman zegt daarover: “It doesn’t matter how beautiful your theory is, it doesn’t matter how smart you are. If it doesn’t agree with experiment, it’s wrong.”

De gemiddelde temperatuur op aarde steeg vanaf 1850 met ongeveer 1°C. De vraag is in hoeverre waren die metingen betrouwbaar. Sinds 1979 zijn temperatuurmetingen op basis van satellieten beschikbaar die een nauwkeuriger en vollediger beeld geven. In de grafiek maakt men gebruik van de satellietberekende wereldwijde temperatuurgegevens van de Universiteit van Alabama in Huntsville. Deze satellietmetingen laten over de afgelopen 25 jaar nauwelijks een temperatuurstijging zien. Het goede nieuws, iets wat niemand ons vertelt, is dat de opwarming van de aarde zelfs vertraagt.

Als ik de media volg valt er niet over te discussiëren: de aarde warmt ongezien op. Dat komt door, de CO2-uitstoot (emissie), verbranding van fossiele brandstoffen en menselijke activiteit (androgeen). Dus wij zijn schuldig aan de ondergang van de aarde. Dat kan al tellen toch? In elk item omtrent rampen, natuur of milieu komt dat op tv terug. Ook de politiek schermt constant met dit statement. Je zou toch verwachten dat zij zich baseren op de algemeen geaccepteerde standaard, de rapporten van het IPCC. Niets daarvan. Al in 2019 staat in het richtinggevende ‘Summary for Policymakers’ van het IPCC letterlijk: “Antropogene emissies alleen zullen waarschijnlijk niet leiden tot een opwarming van de aarde met 1,5°C. De menselijke bijdrage blijft beperkt tot 0,5%.”. Waarom hebben de media ons dit nog niet verteld? En wij schuldig …? Eerder schuldig verzuim van hun kant!

De zeespiegelstijging, van hetzelfde laken een broek. Ook dit blijkt bangmakerij. In Nederland gaf Rijkswaterstaat aan het onafhankelijk kennisinstituut Deltares de opdracht om de zeespiegelstijging langs de Nederlandse kust nauwkeuriger te bepalen. Hun conclusies:

De zeespiegel is over de periode 1890 tot en met 2017, dus over 128 jaar, met 18,6cm per eeuw gestegen (1,86mm/jaar), tot 6 cm boven NAP (Normaal Amsterdams Peil). Terugkijkend naar het verleden is er geen sprake van een versnelde zeespiegelstijging langs de Nederlandse kust. Een deel van de gemeten zeespiegelstijging is overigens het gevolg van een normale bodemdaling van 4,5cm per eeuw.

Ondertussen bloklettert het kennis- en datacenter van het KNMI (Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut) “Krimpend ijs op Arctische eilanden hoofdrolspeler in zeespiegelstijging”. Enkel wie het artikel leest kan het volgende lezen: “Tijdens de hele 6 jaar van de studie steeg de zeespiegel door het verdwijnende ijs wereldwijd gemiddeld met 1 millimeter”. 1mm over 6 jaar. Wie houdt wie voor de gek? Framing? Misleiding? Leugen? Misschien is het toch iets verstandiger om je niet te beperken tot de alarmerende onelinertitel, maar wel het volledige artikel te lezen…

Zou dit er soms iets mee te maken hebben? De UNFCCC (United Nations Framework Convention on Climate Change) baseert zich op de rapporten van het IPCC, dat werd opgericht door het VN‑milieuprogramma (UNEP) en de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO), dat is ontstaan uit een overkoepelende organisatie van nationale weerdiensten. Kan je nog volgen? Ik niet… Maar ken je het systeem van Russische poppetjes?

Dus je merkt het, er is behoorlijk wat uit te klaren en nog een hoop werk aan de winkel. Maar ondertussen worden er drastische maatregelen genomen om iets te counteren dat niet eens bestaat, noch op ons afkomt. De metingen worden gewoonweg genegeerd of van tafel geveegd als ‘niet te betrouwen’. De computermodellen hebben een absolute macht, terwijl die, laten we redelijk blijven, uiteindelijk enkel het bewijs zijn van de programmeervaardigheden van hun auteurs, maar ook van niets meer dan dat. Bovendien worden eredoctoraten verstrekt aan zittende, zeer invloedrijke politici of zelfverklaarde wetenschappers en vergooien universiteiten hun goede naam door onderzoek te laten financieren door rijke actiegroepen. Een goed, of misschien beter gezegd minder goed, voorbeeld is Eurocommissaris Frans Timmermans. Hij is afgestudeerd in Franse letterkunde en Europees recht, maar hij is wel de persoon die de krijtlijnen heeft uitgetekend voor de groene transitie. Ondertussen zijn de gevolgen van zijn Green Deal eco-dictatuur wel desastreus en staat het westen zowat op apegapen.

Realiteitszin

Gaandeweg ben ik in dit exposé opgeschoven naar de meer wetenschappelijke discussie, maar laat ik eens, letterlijk dan, wat gas terugnemen en kijken naar wat ons in de directe toekomst te wachten staat. Het is de bedoeling dat alle auto’s die op fossiele brandstof rijden vervangen worden door de elektrische versie. Maar wat gebeurt er als iedereen een elektrische auto heeft? We lossen een rekenvraagstuk op, op het niveau van het lager onderwijs:

Bordeaux ligt op 583 km van Parijs via de snelweg A10. In het gebied tussen de 350ste en 500ste km (voor je droogvalt) zijn er 5 stations die plaats bieden aan laadpalen. De stroom voertuigen op één piekdag in juli of augustus is 80.000 = 3333 voertuigen per uur (in werkelijkheid geconcentreerd op veel minder). De tijd voor het opladen van een voertuig is minimaal 30 minuten. De 3.333 aankomende voertuigen zullen dus moeten profiteren van 1.667 terminals, ofwel 333 terminals per station in de buurt. Dat lukt alleen als chauffeurs zich harmonieus over de terminals verdelen, zowel om 3 uur 's ochtends als om 15 uur 's middags, en met een voorbeeldige discipline om vertragingen tussen elke terminal te voorkomen. In werkelijkheid zou er, gezien deze risico’s, minstens het dubbele of zelfs drievoudige van de beschikbare terminals nodig zijn. M.a.w. tussen de 700 en 1000 per station! Een huidig tankstation met twaalf klassieke pompen valt al niet meer onder de kleintjes. En los van het aantal… Enig idee hoe zwaar de kabel wel moet zijn om dit te voeden?

Perfect vergelijkbaar hiermee is de haalbaarheid van windenergie. U hoeft er niet eens voor te lezen, maar bekijk op YouTube het filmpje De onmogelijkheid van windmolens en het wordt u op nog geen zeven minuten duidelijk. Terwijl de federale regering haar lobbywerk voor windmolens op zee nog wat extra aanzwengelt, lijkt de economische wereld zich trouwens steeds meer af te keren van het hele windmolenverhaal. Fabrikanten gaan failliet (o.a. het Deense Ørsted), investeerders en windboeren - zoals de familie Colruyt - willen van hun windmolenparken af. Logisch toch wanneer de zaak niet rendeert (40-50% op zee /amper 20% op het land). Hoort u vaak over de vele vogelslachtoffers en de afgeknakte turbines, branden, wegvliegende turbinebladen…? En goed voor het milieu? Moeilijk vol te houden als je kijkt naar de onnoemelijk vervuilende productie (gelukkig ‘maar’ in China sic) en voor een systeem waarvoor men 10 keer zoveel materiaal nodig hebt als voor conventionele technologieën. Na 20-30 jaar zit men met een enorme berg quasi niet te recycleren grondstoffen.

En dit is nog niet het sterkste van het verhaal. Voor deze technologie wordt het broeikasgas SF6 (zwavelhexafluoride) gebruikt, wat een 23.000 keer groter broeikaseffect heeft dan CO2 en heel lang in de atmosfeer aanwezig blijft. Al van gehoord? Het wordt echter nog erger… Door erosie zwaaien turbines massaal veel microplastics in het rond, waaronder het zeer schadelijk bisfenol A. De WHO waarschuwde reeds in 2012 voor de mogelijk kankerverwekkende eigenschappen. Deze stof heeft voorts effecten op de voortplanting, de stofwisseling, het immuunsysteem en de ontwikkeling van kinderen. Best dat dit niet in het grondwater terecht komt. PFOS-vervuiling in Zwijndrecht, weet je nog?

Ondertussen moet het wel duidelijk zijn dat men het klimaat- en CO2-discours niet langer zal kunnen volhouden nu het (opnieuw) duidelijk is dat de natuur gewoon doet wat zij al altijd heeft gedaan. Het staat ons uiteraard vrij te dénken dat we het door een regendans kunnen doen regenen, maar van folklore trekt de natuur zich geen bal aan. Ook de regisseurs hebben dat door. Vandaar dat ze nu beetje bij beetje blijken af te stappen van CO2-temperatuur-klimaat en de aandacht meer en meer verleggen naar de nog vagere ‘biodiversiteit’. Men wil de kip met de gouden eieren uiteraard in leven houden.

Werk aan de winkel

Na dit alles moet het jou toch wel duidelijk zijn dat er het een en ander misloopt. De stoppen zijn doorgeslagen, het beleid heeft zich in de hoek geschilderd en we stevenen af op een economische zelfmoord als we niet dringend bijsturen. Er moet dringend werk gemaakt worden van afdoende systemen die ons aan een redelijke prijs en met een minimum aan milieuschade door dit inferno kunnen loodsen. Niet in het minst in het belang van mensen die al moeite hebben om het hoofd boven water te houden. Zowel hier als in de zich ontwikkelende landen. Het westen heeft zijn opbouw te danken aan de voorhanden zijnde energiebronnen. Ook derdewereldlanden hebben het recht om zich, net zoals wij, te ontplooien. Wil men de stijgende wereldbevolking kunnen voeden, dan moet men ook de landbouw respecteren. Ook hier!

Vanuit de ‘ieder voor zich’-reflex hoor ik vaak ‘Ik ben daar niet zo mee bezig’. En dat is raar. Iedereen was er ondersteboven van dat de energiefactuur zo uit het dak ging. Nochtans hebben we dat zelf uitgelokt. De prijzen waren al enorm gestegen het jaar voordat Poetin Oekraïne binnenviel. Iets wat we (misschien bewust?) hebben laten ontsporen door onze politiek omtrent kernenergie, het Gazprom débacle… Wist je trouwens dat onze huidige Belgische federale minister van Energie, Tinne Van der Straeten, voordat ze aantrad, voor de helft mede-eigenaar was van een advocatenkantoor, waarvan een van de ‘grote’ klanten niemand minder was dan Gazprom, de Russische gasreus.

Ondertussen zitten we letterlijk in de kou en moet je al een persoonlijke kip met gouden eieren hebben om je apotheker, winkelkar of tankbeurt te kunnen betalen en zien we rondom ons steeds meer mensen de dijk afgaan. Vind je ook niet dat het ogenblik gekomen is om toe te geven dat we totaal fout zaten en de hele transitiewinkel een flop wordt? Er is trouwens geen tijd meer te verliezen. Misschien kunnen we de gemaakte fouten in de toekomst voorkomen door weer debat toe te staan en ditmaal ook met de échte wetenschappers en minder overeenkomstig de agenda van vaak malafide ngo’s (sorry, ik liet me even gaan).

Een alternatieve energieopwekking? Prima! Maar het moet wel werken. Veel, zo niet álle, investeringen (met ‘antropogene’ motivering) zijn op een ongegronde basis gedaan en feitelijk overbodig. Het Europees parlement heeft ons eindeloze reglementeringen opgelegd zonder solide grond. Het wordt tijd dat we dit terugdraaien. En misschien kunnen we ook onze kinderen iets meer ontzien. Een kinderleger op straat lijkt misschien wel moedig, maar is alleen al voor hun ontwikkeling niet zo’n goed idee. Nee, de volgende generaties zijn meer gebaat bij een effectieve aanpak van reële problemen, met nadruk op het milieu in plaats van op het klimaat en uiteraard respect voor de natuur. Maar als we voor volgende generaties iets kunnen doen is het misschien nog beter eens de factuur te bekijken van die hele zwendel (naast de haalbaarheid ervan). Want, laat ons niet hypocriet doen, het gaat al lang niet meer over het klimaat maar over geld.

De invloed van kapitaalkrachtige en zich steeds meer verrijkende ngo’s is daardoor ook erg groot. De subsidietrucs swingen de pan uit. Trouwens, wie betaalt die? Zelfs de zich ontwikkelende landen hebben money geroken en stellen astronomische eisen. Zo claimde Colombia op de laatste COP in Egypte een absurde $800 miljard per jaar! Let wel, het moet, volgens mij, duidelijk zijn dat we de rest van de wereld zo goed mogelijk moeten helpen in hun ontwikkeling. Dat is dringend en het kan, maar dan moet men wel het complete plaatje bekijken en structureel de zaak aanpassen, bv. op gebied van infrastructuur, water- en landbeheer, … Ook moeten we zien waar dat geld naartoe gaat. Een dergelijke kapitaaloverdracht verdwijnt vaak genoeg in de zakken van plaatselijke potentaten en ontneemt elk initiatief om iets te doen aan effectieve adaptieve maatregelen om dergelijke schade te voorkomen. Maar goed, dat geldt ook voor hier. Was de waterramp in Wallonië te wijten aan een extreem natuurfenomeen of speelden er andere dingen mee? De dam misschien? Overstromingen in Pakistan: in 1947 was een derde van de landmassa bos. Nu is het een twintigste, en de regen stroomt rechtstreeks van de bergen naar dichtgeslibde reservoirs die vervolgens overstromen…

Ottmar Edenhofer, een van de medevoorzitters van de IPCC werkgroep "Mitigation of Climate Change” zei al in 2010 (ik kan de link sturen): “In wezen is het een grote vergissing om klimaatbeleid los van de grote vraagstukken van globalisering te bespreken. De klimaattop in Cancún eind deze maand is geen klimaatconferentie, maar een van de grootste economische conferenties sinds de Tweede Wereldoorlog.”

Ik bekijk met enige reserve het astronomische prijskaartje van dit hele circus. Terwijl de energiekosten van het Westen blijven stijgen, exporteren we banen en CO2-uitstoot naar landen met goedkopere energie. De kost van de energietransitie wordt voor Europa geschat op $250 biljoen (250+12 nullen) per jaar of ± 20 triljoen (20+18 nullen) in de loop van de 21ste eeuw. De geschatte winst voor het klimaat is volgens wetenschappers gewoonweg onmeetbaar. En groene banen? Studies in Spanje suggereren dat elke 'groene baan' de Spaanse belastingbetaler ongeveer $774.000 aan subsidies kostte en dat voor elke baan die werd gecreëerd in de 'groene economie' ongeveer 2,2 banen verloren gingen in de traditionele economie als gevolg van stijgende energieprijzen, waardoor Spaanse bedrijven niet meer konden concurreren.

Misschien is dit alles onderhand wel stof voor een nuttige Pano reportage!? Fact-checking beschouwen zij toch als hun corebusiness? Of vreest men dat de politiek hier niet zo gemakkelijk mee weg zal komen en meer uit zijn mouw zal moeten schudden dan het klassieke ‘brandjes blussen’ na hun ‘verhelderende’ uitzendingen?

En wat kunnen wij ondertussen doen? Ik persoonlijk denk: iets kritischer staan tegenover wat men ons inlepelt. En af en toe de grijze cellen laten werken. Dat houdt je jong.

Luk Adang