Censuur werkt, maar gelukkig slechts tijdelijk

In mijn column van deze week ga ik het hebben over het twee uur durend interview dat voormalig Fox-presentator Tucker Carlson eerder deze week had met president Vladimir Vladimirovitsj Poetin. Ondanks het een zeer lang gesprek werd is het na amper 2 dagen zowat het meest bekeken interview ooit. Mijn inziens is dit volledig terecht. Als je het interview zelf nog niet hebt bekeken kan ik je dat alleen maar aanraden. Het is immers belangrijk om zelf je eigen mening te vormen. Verhalen hebben altijd twee kanten en het is aan ieder van ons om daar onze eigen conclusies uit te trekken. Ontzettend veel mensen in het Westen hebben gelukkig ondertussen begrepen dat onze journalisten hun werk niet altijd even goed uitvoeren. En dan druk ik me nog zeer voorzichtig uit. Het mag bijgevolg niet verbazen dat zowat het enige dat we over dit interview in de kranten lezen kritiek is op Tucker Carlson. Hij zou omstreden zijn, een complotdenker of extreemrechts. Hij werd deze week opnieuw beladen met alle zonden van Israël. Eigenlijk tonen deze stempels vooral aan dat de journalisten gigantisch jaloers zijn op het succes van deze man, die op enkele maanden tijd als onafhankelijk journalist meer bereik heeft opgebouwd dan alle mainstreammedia over heel de wereld tezamen. Je mag dit trouwens echt letterlijk nemen. Onze journalisten hebben het nog niet volledig begrepen, maar ze hebben hun bestaanszin verloren. Ze kunnen momenteel nog even overleven door de enorme subsidies die ze jaarlijks toebedeeld krijgen om het narratief van onze politici te verdedigen, maar eigenlijk zijn ze nu al dood en begraven. De zogenaamde alternatieve media is de nieuwe vierde macht en deze taak voeren ze met verve uit. Dankzij het internet is het veel makkelijker geworden om enorm veel mensen te bereiken. Er is lange tijd geprobeerd deze nieuwe vorm van journalistiek met censuur in te dammen, maar dit heeft er net voor gezorgd dat nog meer mensen beseffen dat de huidige mainstream journalisten eigenlijk gewoon een verlengstuk van de zittende macht zijn geworden. Een evenwicht wordt gelukkig echter altijd hersteld, dat is een natuurwet.

Nog voor het interview deze week online kwam had de zogezegde liberaal Guy Verhofstadt al aangekondigd dat hij het gigantisch verwerpelijk vond dat de Amerikaanse journalist met Poetin ging praten. Hij is bovendien blijkbaar van mening dat de Amerikaan een reisverbod zou moeten krijgen zodat hij Europa niet meer in kan. Guy Verhofstadt wist immers op voorhand al dat de Westerse oorlogsstokers en propagandisten door de mand zouden vallen. Hij weet immers donders goed dat de Maidan coup in 2014 de rechtstreekse oorzaak is voor wat er vandaag gebeurt in Oekraïne. Het conflict begon nadat de pro-Russische Oekraïense president Viktor Janoekovytsj in februari 2014 werd afgezet na de maandenlange pro-westerse Euromaidan-protesten. Verhofstadt was daar zelf aanwezig in februari 2014 en riep tegen de menigte: "Er komt iedere week een nieuwe EU-delegatie hierheen tot jullie de strijd hebben gewonnen". Als je in zijn functie daarheen gaat en je uitspreekt weet je gewoon dat je olie op het vuur gooit. Dat was niet verstandig want wanneer het escaleert hou je het niet meer in de hand. En dat is ook precies wat gebeurd is. Deze EU-steun toonde toen al aan dat er inderdaad sprake was van buitenlandse inmenging. Stel je voor dat Russische politici in 2018 in Parijs de gele hesjes zouden hebben gesteund, dat zouden ze in Frankrijk ook niet hebben aanvaard. Veel van de huidige problemen hadden kunnen voorkomen worden als de EU toen wat delicater had opgetreden. Verhofstadt koos er daarentegen voor om de boel nog wat te gaan ophitsen. Voor mij is hij dan ook medeverantwoordelijk voor de honderdduizenden doden die er de laatste jaren te betreuren zijn. Verhofstadt heeft natuurlijk altijd al grote problemen met de waarheid gehad. Wat is er liberaal aan iemand de mond snoeren? U mag denken van Tucker Carlson wat u wilt, maar de uitspraken van Guy Verhofstadt zijn volgens mij pas echt gevaarlijk. Van journalisten blijf je af, zij moeten ten alle tijden ongestoord hun werk kunnen doen. Dat is trouwens de kritiek die het Westen al heel lang, en zeer terecht trouwens, heeft op de Russische president. De laatste jaren werd echter duidelijk dat we het op dit gebied niet veel beter doen dan Poetin. Kijk maar naar wat er gebeurd is zowel met Edward Snowden als Julian Assange. Het zou niet slecht zijn moest Tucker Carlson weldra één van beide heren aan het woord laten. Onze journalisten zullen het immers niet doen.

Terug naar het interview met Poetin. Volgens onze Westerse journalisten en opiniemakers was hij twee jaar geleden nog op sterven na dood en sindsdien werden we constant gebombardeerd met nieuws dat Oekraïne met onze steun de Russen heel snel op de knieën zou krijgen. Ik heb echter helemaal geen bange man gezien, noch een ernstig zieke man en al helemaal geen roekeloze man. Dat kan je daarentegen wel zeggen over zijn Amerikaanse tegenhanger. President Biden zou nog geen interview van tien minuten kunnen volhouden want dan zakt hij helemaal door de mand. Dat was deze week opnieuw heel duidelijk wanneer hij Mexico verwarde met Egypte.

Nadat ik gisteren het interview een tweede keer bekeek, viel het me pas echt op hoe bijzonder dit gesprek eigenlijk was. Het eerste half uur was, tot grote verbijstering van Tucker, een heuse geschiedenisles. Tucker vond dit zichtbaar vrij irritant maar leek nadien ook wel te begrijpen waarom deze zeer lange introductie nodig was. Poetin verwees bijvoorbeeld naar de steun die de CIA bood aan de Tsjetsjeense separatisten in de jaren 90. Op dat moment was Boris Jeltsin nog aan de macht en was dit een heel zware dobber voor de al enorm zwakke Russische staat. Deze terroristen werden toen openlijk gesteund door zowel Estland als Polen. Tijdens het interview bleek duidelijk dat Poetin dit niet vergeten is. Op dit moment zijn de Baltische landen en Polen de luidste verdedigers van de Oekraïense zaak. Hoe denk je dat de Russische leiding naar deze landen kijkt? In de altijd al paranoïde Russische beleving, zijn de landen die nu bij het Westen horen uit op de vernietiging van de Russische staat. Dit reeds in de jaren 90.

Voor mij was het al voor dit interview duidelijk dat de Russische president een uitstekend strateeg is die de andere wereldleiders op dat gebied duidelijk overklast. Tijdens dit gesprek bleek eveneens dat hij werkelijk een wandelende encyclopedie is. Geen enkele Westerse leider vandaag zou zo'n gedetailleerde historische uiteenzetting van zijn natie kunnen geven zoals Poetin dat deed. Ook zette hij uitdrukkelijk in de verf hoe het zogezegd vredevolle Westen hem keer op keer heeft bedrogen terwijl hij telkens opnieuw de hand heeft uitgestoken. Hij besefte eveneens zeer goed dat hij de oorlog nu eigenlijk al gewonnen heeft. Niet alleen militair maar ook economisch, moreel, monetair én politiek.

Poetin maakte daarnaast verschillende malen duidelijk dat hij helemaal niet geïnteresseerd is om andere Europese landen aan te vallen. Hij wil enkel respect voor eerder gemaakte afspraken en maakte zeer goed duidelijk dat hij het zelf ook verschrikkelijk vindt wat er nu in Oekraïne gebeurt. Uiteraard is het eveneens perfect mogelijk dat Poetin een gigantisch goede acteur is. Mij leek hij echter zichtbaar geraakt door een oorlog tussen twee volkeren met dezelfde ziel. Dat maakte hij nog eens extra duidelijk met een anekdote van Oekraïense soldaten die omsingeld waren, zich niet overgaven en in het Russisch zeiden: “Russen geven zich niet over”. Dit is een mentaliteit die ze overhielden aan de Tweede Wereldoorlog en toont aan dat ze op dat moment beseften dat ze allemaal broeders zijn. Enorm tragisch.

Het interview maakt ook duidelijk dat Russen heel trots zijn op hun geschiedenis, op hun cultuur en op hun waarden en normen. Poetin toonde zich daarnaast opvallend tolerant voor alle geloofsovertuigingen. Het is volgens mij dan ook volledig onterecht dat wij ons steeds moreel superieur voelen tegenover landen die het anders aanpakken dan wij in het Westen. Eigenlijk moet je erkennen dat wij steeds minder een idee hebben van wie wij zijn. De mensen hier hebben vaak geen weet van onze geschiedenis. Eigenlijk is het afwijzen van onze “achterlijke geschiedenis” het enige waar ons huidige politieke 'leiderschap' trots op is. We krijgen vooral te horen dat we voorbij ons nationalistische barbarisme geëvolueerd zijn naar verlichte 'liberaal-democratische samenlevingen'. Op papier klinkt dit heel mooi, maar als je dan bekijkt welke ellende de Verenigde Staten en bij uitbreiding de Europese landen de laatste decennia in verschillende, vooral Arabische landen, hebben gebracht dan zouden we ons eigenlijk diep moeten schamen. Ik denk dat we eens af moeten van het idee dat het Westen overal ter wereld democratie moet brengen. Er zijn plekken op de wereld waar men er, zeer terecht, helemaal geen behoefte aan heeft. Bovendien valt op het functioneren van veel democratieën in het westen het nodige af te dingen, dat hebben we de laatste jaren tijdens de coronapandemie wel aan den lijve mogen ondervinden.

Ongeacht wat je mening ook is over de Russische president, het valt niet te ontkennen dat hij er is voor zijn volk. Hij maakte tijdens het gesprek een zeer duidelijke analyse van de snel veranderende machtsverhoudingen op het geopolitieke toneel. Hij wees er meermaals fijntjes op dat de Verenigde Staten en Europa momenteel zichzelf ten gronde aan het richten zijn. Ik vrees dat hij de juiste analyse maakt. Poetin toonde dat hij er is voor Rusland en hij heeft een duidelijk idee van wat Rusland is en waar het voor staat. De echte vraag is: Wie zijn degenen die deze oorlog werkelijk voortzetten? Het is immers vrij duidelijk dat de Amerikanen achter de regimeverandering zaten in Oekraïne in 2014. Het is ook zeer pijnlijk dat er al in 2022 een vredesovereenkomst werd bereikt, maar dat deze op het laatste moment werd afgewezen vanwege de bemoeienis van Boris Johnson. Is Rusland echt de expansieve agressor zoals wij al jaren dagelijks horen van onze journalisten en politici? Zou het niet kunnen dat de beer net iets te vaak geprikkeld werd?

Wanneer hebben onze leiders ooit een grondige analyse van het conflict kunnen presenteren? Hier in het Westen horen we hen enkel de trommels van oorlog slaan. Met hitsige taal die verkondigt dat het "onze oorlog" is - een blinde retoriek die geen oog heeft voor de realiteit of geschiedenis. Ik kan me niet herinneren ooit een duidelijke verklaring te hebben gehoord waarom we Oekraïne moeten verdedigen. Sterker nog, onze leiders hebben nooit enige vorm van analyse geboden. Het wordt simpelweg als een feit gepresenteerd dat er meer geld naar Oekraïne moet. En dat indien Oekraïne "valt" Poetin zijn blik op het Westen zal richten. Eigenlijk had de NAVO al in 1991 moeten ontbonden worden, samen met het Warschaupact, omdat het geen bestaansrecht meer had na de ineenstorting van de USSR. Het feit dat de Amerikanen zijn gebleven en dat de NAVO naar het Oosten is uitgebreid, had enkel tot doel Rusland te provoceren en diende de Amerikaanse wapenindustrie.

Ik ben er echter vrij zeker van dat we in de toekomst naar dit interview zullen kijken als een historisch belangrijk gegeven. Ik hoop ook oprecht dat het kan bijdragen aan de de-escalatie van dit conflict. Er moet immers dringend met elkaar gepraat worden want dat is de enige manier om te vermijden dat er nog duizenden onschuldige burgers moeten sterven. Ik onthoud vooral ook dat censuur en negatieve framing op termijn nooit hun beoogde doelen bereiken. Onze politiek correcte vrienden doen al jaren hun best om Tucker Carlson te stoppen maar zijn populariteit blijft enkel toenemen. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel.

Addendum

Wanneer ik een tekst schrijf die gaat over de Russische president, begin ik normaal gezien altijd met te onderlijnen dat ik absoluut geen fan ben van de man. Als ik dat niet doe krijg ik immers dadelijk het verwijt dat ik een ‘Putinlover’ ben. Ik heb echter mogen merken dat het geen verschil maakt en het verwijt desondanks voorgeschoteld wordt. Eigenlijk is het triest om een tekst zo te moeten beginnen als je iets wil schrijven over een bepaald onderwerp. Mocht het over het Amerikaans buitenlands beleid gaan wordt dit toch ook niet verwacht? Al hebben ze helaas echter wel enorm veel boter op het hoofd. Ik probeer in mijn teksten steeds vooral feiten neer te pennen. Uiteraard deel ik ook geregeld mijn eigen mening. Dit zou perfect moeten kunnen in een liberale democratie. Je moet het niet altijd met elkaar eens zijn. Wel is het volgens mij belangrijk om met een open vizier en met voldoende respect naar elkaar te kunnen luisteren. Niemand heeft gelukkig de absolute waarheid in pacht en door een open dialoog te voeren kunnen alle partijen dichter bij de waarheid komen. Als die al bestaat trouwens.

Steven Arrazola de Oñate