Het was opnieuw een week vol opvallende gebeurtenissen wereldwijd. Ook deze keer zal ik proberen enkele verhalen uit te lichten die mijn aandacht hebben getrokken. Helaas is de rode draad wederom de immense druk op de vrijheid van meningsuiting, ooit de trots van democratische samenlevingen. Deze fundamentele pijler van een vrije samenleving wordt van alle kanten aangevallen. Dit is bovendien helaas geen lokaal probleem maar een wereldwijd patroon.
Deze week zagen we in Brazilië hoe een rechter de grondwet schond door censuur op te leggen. Een rechter van het Braziliaanse hooggerechtshof, De Moraes, beval het socialemediaplatform X "over het hele Braziliaanse grondgebied" te blokkeren. Hij instrueerde het nationale telecomagentschap Anatel om binnen 24 uur maatregelen te nemen om dit besluit te handhaven. Ook Google, Apple en telecomproviders werden opgeroepen om het gebruik van X in Brazilië te verhinderen. Bovendien dreigde de rechter met boetes van 50.000 real (ruim 8.000 euro) per dag voor mensen die de blokkering proberen te omzeilen met virtuele privénetwerken (VPN's).
De reden voor deze maatregel is dat X weigert bepaalde profielen en berichten te verwijderen die kritisch zijn ten aanzien van de zittende president. Elon Musk verzet zich tegen deze censuur, wat naar mijn mening volkomen terecht is. Dit is een directe aanval op de vrijheid van meningsuiting, terwijl de wereld toekijkt en niets doet. Het Braziliaanse Hooggerechtshof heeft 40 miljoen gebruikers de toegang tot het X-platform ontnomen, simpelweg omdat de regering geen kritiek duldt. Dit is niets minder dan een flagrante vorm van staatscensuur en een zorgwekkende stap richting totalitarisme. Wanneer een rechter een sociaal mediaplatform sluit omdat het kritische stemmen weigert te onderdrukken, komen we gevaarlijk dicht bij een dictatuur.
Helaas lijken onze Vlaamse journalisten deze situatie goed te keuren. Er is nauwelijks ophef of kritiek vanuit de media. In plaats daarvan ziet Tim Verheyden, socialmedia-expert bij VRT NWS, vooral een politiek spel op de achtergrond. Hij wijst erop dat de accounts die desinformatie en oproepen tot geweld zouden verspreiden tot de aanhangers van de voormalige Braziliaanse president Jair Bolsonaro behoren. Verheyden merkt op dat Elon Musk een aanhanger van Bolsonaro is omdat deze ervoor gezorgd heeft dat Musk’s bedrijf Starlink in Brazilië actief kan zijn. In plaats van te veroordelen wat er gebeurt, zoeken onze journalisten redenen om de censuur te rechtvaardigen.
Het is opvallend dat de vorige Braziliaanse president, die volgens sommige journalisten een gevaarlijke gek zou zijn, in deze context wordt aangehaald. Hoewel Bolsonaro ongetwijfeld zijn tekortkomingen had, blijft het feit dat hij bij een groot deel van de bevolking zeer populair was. De sociale mediaplatformen hebben bijgedragen aan de karaktermoord op hem, met technieken die ook op Trump zijn toegepast. Huidige president Lula blijkt echter een veel grotere crisis voor het land te zijn, wat niet verrassend is gezien zijn socialistische achtergrond. Dit leidt tot de censuur die we nu zien en die een bekend kenmerk is van socialistische regimes.
We kunnen ook de Amerikaanse vice-president Kamala Harris toevoegen aan de lijst van socialistische politici die een sterke voorkeur voor censuur hebben. Tijdens het presidentschap van Donald Trump was zij een van de grootste voorstanders van het uitsluiten van Trump van Twitter vanwege vermeend nepnieuws. Het roept de vraag op wat er zou gebeuren als Harris zelf president zou worden (hoewel de kans daarop gelukkig vrij klein lijkt). Deze week werd er een diepte-interview met Kamala Harris uitgezonden op televisie. Het blijkt echter dat ongeveer 50% van het interview werd geknipt. Dit was nodig om haar meest ongemakkelijke uitspraken te verwijderen. Wat er uiteindelijk werd uitgezonden, was eveneens teleurstellend. De krachtige en doortastende vrouw die de media ons hadden beloofd, bleek nauwelijks overtuigend te zijn zonder het aflezen van een tekst op scherm dewelke ze dagenlang kon repeteren.
Tot mijn verbazing las ik echter een dag later een artikel in De Morgen waarin Kristiaan Versluys, emeritus professor aan UGent en Amerika-kenner, verklaarde dat Harris het uitstekend had gedaan. Dit roept de vraag op wat voor soort “Amerika-kenner” hij werkelijk is. In veel gevallen betekent een dergelijke titel dat je vooral bent gevraagd om een bepaald narratief te verdedigen. Als deze professor werkelijk meent dat Kamala Harris goed presteerde, zet dat ernstige vraagtekens bij zijn deskundigheid en is het werkelijk problematisch dat zo’n man ooit een academische titel kreeg. Ik besef dat dit een zware uitspraak is maar het is echt te zot voor woorden. Kamala leek bij momenten immers echt mentaal gehandicapt. Zij heeft overigens nog niet eens een programma. Een beetje slap gelul over respect terugbrengen en rug recht houden? In het nieuwe normaal kan een zwakbegaafd persoon dus gewoon president worden. Toch als we enkel op onze media moeten vertrouwen. Gelukkig gaan de Amerikanen dat niet doen.
Ik heb inmiddels geleerd dat ik niet te veel moet verwachten van onze journalisten en de zogenaamde leugenpers. Toen het al jarenlang duidelijk was dat president Biden seniele symptomen vertoonde, verkozen onze mainstreammedia hem nog steeds als een alerte en uitstekende president naar voren te brengen. De Morgen bewijst opnieuw dat ze terecht tot de leugenpers behoort. Dit komt omdat de media allang geen objectieve waakhond van de democratie meer is, maar eerder een verlengstuk van de macht.
Ik was deze week dan ook niet bepaald verbaasd hoe weinig de media berichtte over de biecht van Facebook-baas Mark Zuckerberg aangaande het jarenlang censureren van berichten met correcte informatie in opdracht van de overheid. Dit zou een schandaal moeten zijn met honderd keer de impact van Watergate. Maar de corporate media is betrokken in het complot en dus zwijgen ze zedig. Dit zou heel groot nieuws moeten zijn en alle politici zouden gigantisch kwaad moeten reageren. Helaas heb ik niemand zien reageren. De meeste journalisten leken het eerder logisch te vinden omdat het goed was voor de goede zaak. Dat was het dus duidelijk niet. Facebook censureerde de afgelopen jaren mensen voor het delen van informatie zoals: het bestaan van natuurlijke immuniteit, de voordelen van vitamine D voor het immuunsysteem, de experimentele aard van de vaccins, de gevaren van deze vaccins en de mogelijkheid dat de vaccins niet effectief waren. Daarnaast werden uitspraken over het nut van ivermectine, de ineffectiviteit van maskers en lockdowns en de theorie dat Covid uit een laboratorium kwam, evenzeer onderdrukt. Ook de bewering dat PCR-tests onbetrouwbaar waren, werd gecensureerd. Nu blijkt dat al deze beweringen waar zijn, en dat er een duidelijke oversterfte is ten gevolge van deze vaccins, vinden onze media het nog steeds nodig om te zwijgen.
In Nederland lijkt de situatie de laatste maanden gelukkig al wel iets te zijn verbeterd. Deze week was er namelijk aandacht voor het onderzoek dat professor Ronald Meester samen met Dr. Marc Jacobs, Dr. Bram Bakker, Dr. Jona Walk en Dr. Jan Bonte heeft uitgevoerd. Ze onderzochten de mogelijke relatie tussen Covid-19-vaccinaties en de oversterfte in Nederland. Hoewel ze voorlopig voorzichtig blijven, hebben ze ontdekt dat er 878.000 vaccinatiebewijzen uit een officieel overheidsregister zijn verwijderd. Ze vragen om verduidelijking, aangezien dit naar fraude lijkt te ruiken. In hun rapport tonen ze ook op verschillende punten aan dat er serieuze problemen zijn met de vaccins en doen ze een oproep om deze kwesties niet langer te negeren om verdere slachtoffers te voorkomen.
Daarnaast verscheen er deze week bij onze sympathieke noorderburen een artikel in De Volkskrant met de titel: "Rampscenario zeespiegel ‘komt niet uit’: Antarctica brokkelt langzamer af dan gevreesd". De conclusie is dat de stijging van de zeespiegel minder snel gaat dan eerder werd gedacht. Hoewel veel wetenschappers dit al jaren beweren, werden zij vaak als klimaatontkenners weggezet. Ook ik heb hier in het verleden over geschreven, maar toen werd elke twijfel aan de gangbare narratieven als ontkenning van de wetenschap bestempeld. De reden dat dit artikel nu verschijnt, volgens mij deels dankzij sociale media, is dat steeds meer mensen beginnen te beseffen dat veel van de klimaatalarmen overdreven zijn. Het klimaat verandert al duizenden jaren en zal dat nog duizenden jaren blijven doen. De paniek die we de afgelopen decennia hebben ervaren, lijkt vooral een middel om ons meer te belasten en te controleren, en dient vooral als een verdienmodel.
De zogenaamde ‘wetenschap’ past trouwens voortdurend de scenario's aan: de voorspellingen over ijsberen, sneeuw, het smelten van de Noordkaap, en de zeespiegel blijken niet uit te komen. De beloofde droge zomers zijn ook niet uitgekomen. Maar pas als de leugen niet langer houdbaar is, komt het positieve nieuws naar buiten. Ergens begrijp ik de paniek bij overheden en supranationale instellingen wel. Vroeger was de kans klein dat je veel kritische gelijkgezinden tegenkwam, laat staan dat je makkelijk informatie met elkaar kon uitwisselen. Sociale media hebben dat echter radicaal veranderd. Waar je pakweg 30 jaar geleden nog beperkt was tot het uitdelen van pamfletten en magazines, verspreidt informatie zich nu ongehinderd en vrijwel onbeperkt via het internet. Deze ontwikkeling zaagt aan de poten van de macht die zij traditioneel in handen hadden, en het enige wat hen nog rest is repressie.
Toch leert de geschiedenis ons dat repressie op de lange termijn nooit werkt. Censuur past niet in een democratie, wetenschap, of geneeskunde, maar eerder in totalitaire systemen. Wanneer censuur het voornaamste wapen wordt om kritiek te onderdrukken, markeert dat een teken van verval in samenlevingen waar dit bon ton is geworden. Uiteindelijk keert censuur zich als een boemerang tegen degenen die haar hanteren, want als je informatie onderdrukt, sluit je jezelf ook af van die kennis.
We staan volgens mij dan ook op een cruciaal moment in de geschiedenis. De vrijheid van meningsuiting, ooit een onaantastbaar recht, wordt steeds vaker gezien als een hinderlijke obstakel dat moet worden beheerst en onderdrukt. Maar censuur hoort niet thuis in een democratie. Het past in totalitaire regimes, waar afwijkende meningen worden in de kiem gesmoord. Dit is een teken van verval, een waarschuwing dat onze samenlevingen afglijden naar een gevaarlijker toekomst waarin waarheid en leugen nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden zijn.
Het is tijd dat we wakker worden en deze trend een halt toeroepen. We moeten vechten voor het behoud van onze vrijheid van meningsuiting, voordat het te laat is. Want als we deze vrijheid verliezen, verliezen we het fundament van onze democratische samenleving.
Steven Arrazola de Oñate
Comments